„Tomorrow Will Be Better” (Jutro będzie lepiej), Humberto Tana

Na tym zdjęciu ręce mężczyzny zajmują większą część kadru. Ręce są skierowane w górę, a dłonie – w stronę obiektywu. Palce rozciągają się w kierunku dolnej części kadru, a kciuki wysuwają się na zewnątrz w obie strony.

Na palcach nie ma żadnych pierścionków, ale czarny pasek zegarka wystaje spod rękawa w prawym górnym rogu obrazu. Widać głębokie linie na dłoniach oraz zmarszczki na palcach i pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem. W tle możemy dostrzec zagniecenia w spodniach mężczyzny.

Zmarszczki i guzki na rękach to oczywiste znaki czasu, ale ręce nie wyglądają na słabe czy delikatne – raczej na mocne, świadczące o wewnętrznej sile. Ich nagość i otwartość, z dłońmi skierowanymi w górę, sugeruje łagodność, życzliwość i mądrość.

Są to ręce Henrikusa Davenschota Augustusa, który miał 100 lat, gdy zrobiłem to zdjęcie w mieście Vroomshoop położonym w samym centrum gminy Twenterand w holenderskiej prowincji Overijssel.

Nazywam się Humberto Tan i jestem fotografem, a dodatkowo prowadzę programy telewizyjne i radiowe.

To zdjęcie otwartych dłoni Henrikusa zrobiłem aparatem Canon EOS 5D Mark IV. Jest to część większej serii, w ramach której sfotografowałem 100 osób w wieku ponad 100 lat w Holandii i kraju mojego urodzenia, jakim jest Surinam w Ameryce Południowej.

Seria jest zatytułowana „Tomorrow Will Be Better”, tak jak holenderska piosenka Willy’ego Derby’ego z 1939 roku. Wybrałem taki tytuł, ponieważ kiedy rozmawiałem z ludźmi takimi jak Henrikus, zauważyłem, że większość z nich jest niesamowicie optymistycznie i pozytywnie nastawiona do życia, pomimo wieku ponad 100 lat. Ta piosenka doskonale oddaje to pozytywne nastawienie.

Ręce osób starszych są ciekawe. Jak widać na tym zdjęciu, ręce Henrikusa są w bardzo dobrym stanie, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę wiek ich właściciela. Tak, są pomarszczone, a na dłoniach widać głębsze linie, ale nie ma tu ran czy skaz – wyglądają na silniejsze, niż można by się spodziewać.

Uważam, że fascynujące jest to, że choć lata życia odciskają swoje piętno na reszcie ciała, ręce często dłużej zachowują młodość. Dlatego właśnie rozpocząłem tę serię.

Każdej osobie zrobiłem trzy zdjęcia: portret, zdjęcie rąk i zdjęcie przedstawiające jej sposób na życie. Odbyłem też z nimi rozmowy, aby dowiedzieć się więcej o nich: kim są, kim byli, jaką mają filozofię życiową i sposób na długowieczność. O miłości.

Kiedy fotografowałem ludzi na tych zdjęciach, byli zdrowi, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, co miało duże znaczenie przy przeprowadzaniu rozmów.

Wierzę w siłę osób starszych. Od dawna mnie interesują, m.in. z uwagi na swoją mądrość. Często osoby takie są lekceważone, niedoceniane, a nawet marginalizowane. Nie powinno tak być.

Chciałem pokazać osoby starsze w sposób, na jaki zasługują, z szacunkiem, aby ukazać ich doświadczenie i mądrość – źródła, z których wszyscy możemy czerpać. Henrikusowi i innym osobom zadałem te same cztery pytania:

Jaki okres w Pana/Pani życiu był najszczęśliwszy? Czy kiedykolwiek w życiu towarzyszył Panu/Pani strach? Czy nadal ma Pan/Pani marzenia? A czego życie nauczyło Pana/Panią?

Dla mnie ta seria zmienia sposób patrzenia na najstarszych ludzi w naszym społeczeństwie. Pokazuje silną grupę ludzi, którzy żyją od co najmniej 100 lat i skłania nas do pytania: „Jak to zrobili?”. Co jest sekretem ich długowieczności? Czy mają jakieś sekrety?

Pytania te doprowadziły do przygotowania albumu i wystawy w Photommuseum w Maastricht na południu Holandii.

Takie obrazy nieuchronnie skłaniają nas do refleksji nad własnym życiem. Jak się starzeć w zdrowy sposób, tak jak Henrikus? Jaki jest sekret długowieczności? Czego możemy się nauczyć od osób, które są zdrowe i sprawne po skończeniu 100 lat?

To zdjęcie i cała seria są dla mnie wyjątkowe, ponieważ nauczyłem się tak wiele od ludzi na nich pokazanych. Nauczyli mnie pozytywnego nastawienia, optymizmu, życzliwości i radości z tego, co już mam.

Osoby starsze zasługują na naszą życzliwość i szacunek. Nie zasługują na wyobcowanie, lekceważenie i marginalizację. Nie tylko dlatego, że są istotami ludzkimi, ale także ze względu na to, że z doświadczeń, mądrości i postaw życiowych osób, którzy żyją ponad 100 lat, możemy się wiele nauczyć.

Porozmawiajcie ze swoimi dziadkami. Zapytajcie ich, kiedy byli szczęśliwi. Zapytajcie ich, czy czegoś się bali w życiu. Zapytajcie ich, czy nadal mają marzenia. Zapytajcie ich, czego nauczyło ich życie. Dajcie się zainspirować.

Więcej informacji o Humberto Tanie 